Jaki jest mechanizm działania losartanu?

Losartan, syntetyczny lek z grupy antagonistów receptora angiotensyny II (zwanych sartanami), jest często stosowany w leczeniu chorób takich jak nadciśnienie tętnicze czy niewydolność serca. Jego działanie polega na selektywnym blokowaniu receptorów angiotensyny II, co prowadzi do obniżenia ciśnienia krwi.

Mechanizm działania losartanu

Angiotensyna II, główny aktywny hormon w układzie renina-angiotensyna-aldosteron (RAA), jest silnym czynnikiem zwężającym naczynia krwionośne. Wiąże się ona z receptorami AT1 w różnych tkankach, takich jak mięśnie gładkie naczyń krwionośnych, nadnercza, nerki i serce, co powoduje zwężenie naczyń krwionośnych i uwalnianie aldosteronu, a także stymuluje proliferację komórek mięśni gładkich.
Losartan działa poprzez selektywne blokowanie receptorów AT1; proces ten zachodzi w warunkach in vitro, jak i in vivo. Zarówno losartan, jak i jego czynny metabolit (w postaci kwasu karboksylowego), hamują działanie angiotensyny II, niezależnie od źródła jej pochodzenia i drogi syntezy. Losartan nie wykazuje działania agonistycznego ani nie blokuje receptorów innych hormonów lub kanałów jonowych odgrywających ważną rolę w regulacji czynności układu krążenia.
Ponieważ pobudzanie receptora AT1 przez angiotensynę powoduje skurcz naczyń krwionośnych, to zablokowanie tego receptora przez losartan spowoduje rozkurcz mięśniówki gładkiej naczyń. Dzięki temu dojdzie do zmniejszenia oporu naczyniowego, na skutek czego ciśnienie krwi spadnie.

Jaka jest farmakokinetyka losartanu?

Po podaniu doustnym losartan dobrze wchłania się z przewodu pokarmowego i podlega efektowi pierwszego przejścia, tworząc czynny metabolit, który jest kwasem karboksylowym oraz inne nieczynne farmakologicznie metabolity. Po podaniu losartan osiąga średnie stężenie we krwi po około 1 godzinie, a jego czynny metabolit – po 3 do 4 godzinach.
Zarówno losartan, jak i jego czynny metabolit silnie wiążą się z białkami osocza (≥ 99%), głównie z albuminami, a objętość dystrybucji losartanu wynosi 34 litry. Po podaniu losartanu, około 14% dawki ulega przekształceniu w czynny metabolit.
Klirens osoczowy losartanu i jego czynnego metabolitu wynosi odpowiednio około 600 ml/min i 50 ml/min, a klirens nerkowy wynosi odpowiednio około 74 ml/min i 26 ml/min.
Po podaniu doustnym około 4% dawki jest wydalane z moczem w postaci nie zmienionej, a około 6% dawki wydalane jest z moczem w postaci czynnego metabolitu.

Podsumowanie

Losartan, jako syntetyczny doustny antagonista receptora angiotensyny II, hamuje działanie tego hormonu poprzez selektywne blokowanie receptorów AT1, co wywołuje rozkurcz naczyń krwionośnych i odpowiada za efekt przeciwnadciśnieniowy.
Z perspektywy farmakokinetyki, losartan dobrze się wchłania po podaniu doustnym, wiąże się silnie białkami osocza i jest metabolizowany do czynnego metabolitu.